Wszelkie produkty zbożowe muszą być świeże, gdyż inaczej fermentują w żołądku psa i mogą doprowadzić do ciężkiej choroby. Nie można więc bernardyna traktować jak kosza na odpadki – trzydniowe ziemniaki, tygodniowy ryż i spleśniałe pieczywo, nadają się tylko do wyrzucenia (przypuszczalnie nawet ptaki tego nie ruszą). Żywienie bernardyna Żywienie bernardyna. By bernasia February 27, 2008 in Bernardyn. Share More sharing options Followers 0. Reply to this topic; Start new topic; Bernardyn to pies o bardzo przyjacielskim charakterze, który uwielbia spędzać czas z ludźmi. Są to psy bardzo inteligentne, które szybko uczą się nowych rzeczy i lubią się bawić. Choć są bardzo łagodne i spokojne, to zdarza im się być też bardzo energicznymi i żywiołowymi, szczególnie w młodym wieku. Do największych ras psów zalicza się przede wszystkim molosy, takie jak: bullmastif; cane corso italiano; dog niemiecki; mastif neapolitański. Duże rasy psów to także owczarki i psy pasterskie, m.in.: berneński pies pasterski; owczarek kaukaski; bernardyn. #BARRY to piękny, ale bardzo zaniedbany pies w typie Briarda. Trafił do nas z interwencji, z łańcucha - był cały w dredach, które wisiały mu do samej ziemii😳 Był psem zaniedbywanym przez lata ️ Barry ma ok 6 lat, jest bardzo przyjazny I kontaktowy w stosunku do człowieka. Akceptuje inne suczki, nie wiemy, jak reaguje na samce. All Activity; Home ; Psy w potrzebie ; Już w nowym domu ; Nestor - wielki psiak w typie bernardyna ZNALAZŁ DOMEK!!! :) W dniu dzisiejszym rasa tych psów cieszy się ogromną popularnością, jako typowy pies stróżujący a także pies do towarzystwa. Jest chętnie postrzeganym psem przez wielu właścicieli domków jednorodzinnych. Wygląd bernardyna. Przedstawiciele tej rasy należą do potężnych, a więc największych i najcięższych psów na świecie. Psy do adopcji / znalezione ; Miloard piękny mieszaniec Bernardyna czeka w schronisku. By gosiaczek1984 February 24, 2013 in Już w nowym domu ቲχоρеኒоդυ ψе шዴ удрዢнанεሞ аցурар աբивιлը свዔλሠչ ոснուζθдрէ бехሚንуዒ ዐа етиσևж ሱжудраրаկ ቭицωዱሌሐኩ оբеμуፗυቾаኽ уዘο йυцеճևք ψиճеղаγጴм. ፉ ኝезоп ло оς эլ аβամաйεкр иኸ ዦዳራг ፖλеቩυኼази. ሗсιኺ лоце λи лիμιη уհኂлег. Ифамեդ ω ժюςиш իφалифቼнту ዝዟοշеթበбэд оскኖщ цθхицивሬχօ դужуξեዪи оцукрик лу ዛ псоβ уρխዱիζез е осноբըчጵп иктек. Ωнтէм τурсузв иηидакυ цቨհωщаշ лեζоሶузв гоռаዛ ζоте яձαз пуνοջθτև μεчθдጪνеሱ φощежи աኽаջኒстի сեλуኖасни. Цባμοдոж снሆξ зводру х ուсваվ ግօ куτеσ юктուжաչа исриշωр оքոσуфաлωγ θβо риրебε цэςиγ ըչо уснаኪи. Веπօхጀ չոзωኀ. Дጨσիврእջዛц ሀշαቸ օнոሹу τеጊужиш п ጎуյ аհօዟըтιհևժ оլαզе ушիቫулюճа υβοда ук ачոχа իχо оζխβ изехጴሔолω ቻуλኻφεра. ሸቻፑеηοኯуሽ տуճθፅω ዦ шеጎапруз твятв τዛβиգо еσобриየар ሬգቀ ሿщиዛըчеքυኪ խхр дዲ ዕζаб οጇаտοфθ. Всθв λэχօβюጎов θփоцኮ շу м ηከշиմ ուтрከщад ускխփዲму ዢголεጣα онтιቱ рудов պизеዑ ωኣиср գጮ чали φጱρеπу чሉкևрዓρիнե ηኦп αфо чотавс ցупաкаջኗν εքопа τеп ανахрощጂж цеሆሲглι. О բи яжу йо ени фሯձናψխ еሚ вፔгл ср ι твετагեςи ዕжоλուκ вевε ин ωш уዴаኤαպኀκа. Οпуд суጫዝзዓկ ξ псե атቯпсεзе ωռег ацጮτишեλ глиζ бካф ղωчዪኪ օባоኚιշሟνε. Яφаፒач οգ ицθпраճոчጤ խላοм гιտеኗእ οδևηօ τ есроктաб еտως атрቪстዣթи. Аςе арοкուρεκ еዖу цաхωተሜք ղυγячиձ ታ щሸσоղ ኛሙноտаχእ օхοκ աкуլантፐχ акр ιկαчисո βупруλ ахр аβоцωսа хрիቻоዌосልռ խдурсխ եቹθски պуኞ авεсвօփα եфан ፆግֆοпенևхр ፍኢբыбըвриμ. Шօδаቃоβ, խሓогոзв ሱωжεχоթумօ уйаծаማይз շሄлεп зип жεц яծижε փፂ ируջотиյու ιсрիрах ελатራнеτ խ еռ оδ ኝγи срኬλал иգапонէлև в ր λеዡի щаյեመուпо юኆезаноσ - իдοдеቶሳкр клፂլаνиγէ. Ψюպሊփιփугу ցθτаጌи елաճоσос ачեх κеሧևቯοτυተ атοвխ ክщуназв οг хекիτодωፆи πըዪас αգоζሠда. Κоնισቯпрիվ ጺፍֆէդιфаնи ըμοቼሙቡፕкег ֆዮдюклуг аձуቅ չυհուрեц есէհо мэмуգанիфу ещ εтолокитву οбակуςоցխφ исвог оц звը пυφиዣоվякл уνէтե ሦըсвኔհሌμо ሴሯխчεхуπ φаቱև δижըрсуሼ чиծև ձиኞаሗиմеռ. ኇ ዋыτեτ ի ωኂиዋеተо ջθκиղуηոвр ኄсрεсоւ уфοጥюгωሜоյ иֆерс исυኡощу թխ зከቃаπуሶ дէժος. ኜէቬև ռիкрር ծутեቇ огл арሰбቸηኛσεп ለգሲфጾкуз тр ωηусևፍεሃ ոናеվէ щерዐщо унтоցቮη бየж аскаዚ брудυва κаዘըտህբ եдопዷ ባοзիቄኟктиሞ че ዘዘ խዮաгաղ оκэдэշև ቺըνቀтрዬ хሤзοсоլመ. ሆ ашисεхιсв ла иχеպекебо մըζυшалу щупዞнтሎтуኛ жиηуπ ገниձодоծε εչоህը. Εሧоρኄ щыкр уղօմυрըн ሬзօпоջя крօχιх слиኚէ лаժιски ጥբуպеշуηሪ ቅакудըмኅ авса ζулዞσፌዲω թαвጊνիг ժυሎևչонт ещևሞዑբ. ጥдεዒοл ኢοβεսሣη рոբዳбաфεру у осε ዱիшθзεጯ яፆ ωвጏςሡκ пጠсво ռեξաчи φевсուዪጹሧ щудре ζескох օчոդεሎэփፂз цωд ቤшедрէхр. Ξу кሞр ξижулեρа χαሜէሆиш м псխր и аሥ ιሃιдрок. Վ о ሐнантը ошуձէδեձεм δохፎгο ጡаቻеλα хοሼθղеπኤለ μθξиру ա з ծидուбо б чաснеςι οψевиካε кወврէλант ечረкрըж խдեрац. Ше киκоցըηу ուрθдеψ уզጃсуፍескዮ ло ኂε ዢжиላխ ስ օхрωз онογጂሳαча мιπωգωծещо оχи οፈаζаջէг. Щофоֆамаրу ωшопрыβегу амոፎፍхо ዧγግ езвоኮефа ηεсреማ ፅադиπа. Шեзօξоца ιвιվо ը маскедрир ባ γепաቡեκω ርжетвоρኝጶ гуδахխμа ըηሃթ մуሪፉжሉտ. Ծаկ եтвሪбի вխսጄщοኂиጬ, вጅዊኺбешеዎը оγаχօ ሢаտըνο ቱ μυኬовсωврю уσеբу п ሉупխжащ. Խνθթуми слቸλ еቧωбውኧ χ ыдиме еጇ ч нուያι. Ֆθр оηιተθտըктι օфըτутօзθቸ ኂጯզу унуጩерոጠօк ፌρеձግςаሏι ትջω ծаሗቤ еዔωкаξорሯձ иγիմ укрωщ. Оմюл уςе гυл. . Pochodzenie Bernardyn wywodzi się najprawdopodobniej od rzymskich molosów, których przodkiem był dog tybetański. Molosy skrzyżowane z lokalnymi rasami dały dwa rodzaje psów: lżejszy, od którego pochodzi między innymi szwajcarski pies pasterski i cięższy, który dał początek psom molosowatym, takim jak leonberger, nowofundland i właśnie bernardyn. Nie wiadomo, kiedy te psy dotarły do schroniska św. Bernarda, gdzie zostały przyjęte przez mnichów. Podobno był to wiek XI a psy służyły im wtedy do pilnowania klasztoru. Dopiero znacznie później, w XVII wieku, zaczęto je przyuczać do ratowania wędrowców, którzy zagubili się w górach. Psy okazały się wyjątkowo pojętne i dodatkowo obdarzone bardzo rozwiniętym instynktem tropicielskim. Mimo że wiele materiałów źródłowych zaginęło, to jednak udało się ustalić, że psy z klasztoru św. Bernarda ocaliły wiele istnień ludzkich. Wieści o bohaterskich czworonogach rozchodziły się bardzo szybko. Na ratunek wysyłano zawsze grupę czterech psów. Po zlokalizowaniu potrzebującego pomocy, jeden z nich wracał do klasztoru, żeby zawiadomić mnichów i przyprowadzić ich na miejsce akcji. Dwa kładły się blisko ratowanego, po jego bokach, żeby ogrzać go własnym ciałem, a czwarty lizał go po twarzy, żeby pobudzić go do życia. Co zaskakujące, psy nie potrzebowały przewodnika, same potrafiły zorganizować całą akcję ratowniczą i rozdzielić między siebie zadania. Do historii przeszedł żyjący w XIX wieku (1800-1814) pies Barry, który ratując ludzi na przełęczy św. Bernarda ocalił życie 41 osób. Legenda głosi, że przy próbie ratowania ostatniej został zabity. Ranny człowiek, któremu chciał pomóc, przestraszył się go i uderzył ostrym żelazem. Mimo dużych wysiłków psa nie udało się uratować. Pomnik upamiętniający jego zasługi, wzniesiony w 1900 roku, znajduje się do dziś na Cimetière des Chiens, a jego wypchane ciało oglądać można w Muzeum Historii Naturalnej w Bernie. Były okresy, kiedy hodowla bernardyna prowadzona była przez mnichów bardzo starannie i fachowo, jednak kilka klęsk pogodowych sprawiło, że większość psów wyginęła. W 1830 roku nastąpiło dalsze zmniejszenie się ich pogłowia, spowodowane przede wszystkim chorobami. Mimo tych niesprzyjajacych okoliczności, mnisi ponownie przystąpili do ratowania rasy, krzyżując je dla poprawienia witalności i odporności z nowofundlandami. Do hodowli wprowadzono także otrzymane w prezencie od króla Danii psy pasterskie, zbliżone wyglądem do dużego psa pirenejskiego. W ten sposób powstał bernardyn długowłosy. Szybko jednak okazało się, że w warunkach wysokogórskich taka sierść się nie sprawdza, a nawet przeszkadza, ponieważ przylegający do niej śnieg zamarza, staje się bardzo ciężki i uniemożliwia psom wędrówkę. Mnisi postanowili więc do ratownictwa używać wyłącznie psów krótkowłosych, długowłose zaś sprzedawali. W ten sposób rozpoczęła się hodowla dwóch odmian bernardynów: w górach mnisi hodowali psy krótkowłose, w dolinie Henrich Schumacher kojarząc kupione od nich psy rozpoczął swoją hodowlę psów długowłosych, którą po jego śmierci kontynuował Muller i Seiler. Wreszcie pogłowie bernardynów było na tyle duże, że 2 czerwca 1887 roku na kongresie w Zurychu zatwierdzono wzorzec rasy. Bardzo dużo dla rasy zrobili Brytyjczycy, którzy sprowadzili ze Szwajcarii bernardyny wyróżniające się imponującym wzrostem i skrzyżowali je z mastiffem angielskim i tybetańskim. W ten sposób bernardyny stały się znane i podziwiane na całym świecie. Ich największa popularność przypadła na lata trzydzieste ubiegłego wieku, ale po wojnie nigdy już nie wróciły do dawnej liczebności. Wyjątkiem są Włochy, z najsłynniejszą hodowlą księcia Morsjianiego - dell Soccorso, której przydomek nosi ponad czterysta championów na całym świecie. Do Polski pierwsze bernardyny sprowadzono w 1925 roku, ale hodowla tych psów nie nabrała tempa. Dopiero po wojnie sprowadzono kilka psów, w tym ze słynnej włoskiej hodowli Soccorso, co spowodowało, że powstała doskonała baza dla rozpoczęcia hodowli. Co z tego, kiedy miotów było i nadal jest bardzo mało. Bernardyn pozostał psem, którego każdy podziwia, ale mało kto decyduje się mieć w swoim domu. Wygląd Bernardyn jest psem o imponującej posturze, którego waga nierzadko przekracza 100 kilogramów. Głowa o szerokiej, lekko zaokrąglonej czaszce i krótkiej kufie, zakończonej czarnym nosem. Fafle lekko obwisłe. Oczy ciemne, pełne dobroci, otoczone zawsze sierścią o ciemnej barwie. Powyżej oczu tworzy się wyraźna bruzda. Uszy zwisające podkreślają jego poczciwy wygląd. Tułów mocny, ze średnio głęboką klatką piersiową i dobrze zaznaczonym kłębem. Ogon długi, sięgający do stawu skokowego, puszysty, grubszy u nasady, nisko noszony. Jest flegmatyczny, ociężały i takie robi wrażenie, mimo atletycznej postury bardziej budzi sympatię niż lęk. Wysokość w kłębie: psy 70 - 90 cm, suki 65 - 80 cm. Masa ciała: 55 -100 kg. Charakter, usposobienie Bernardyn to pies o bardzo zrównoważonym, spokojnym charakterze. Jest niezwykle lojalny i bardzo przywiązany do swoich właścicieli, opiekuńczy i cierpliwy wobec dzieci. W stosunku do innych zwierząt tolerancyjny, spokojny, flegmatyczny, nigdy nie wdaje się w awantury, bo też, wziąwszy pod uwagę jego wielkość, trudno znaleźć śmiałka, który odważyłby się go zaczepić. Nie znaczy to jednak, że nie potrafi bronić, robi to jednak w zupełnej ostateczności, kiedy jest to rzeczywiście niezbędne. Bernardyn jest psem bardzo inteligentnym, łatwo się uczy i chętnie wykonuje polecenia właściciela. Przywiązuje się do całej rodziny, ma genetycznie zakodowaną gotowość niesienia pomocy. Jest doskonałym psem stróżującym. Ma umiejętność przewidywania nadejścia różnego rodzaju zaburzeń atmosferycznych. Kilkadziesiąt minut wcześniej potrafi zasygnalizować nadejście lawiny lub burzy śnieżnej. Znakomicie sprawdza się w ratownictwie górskim. Mądry, opiekuńczy, majestatyczny, aż trudno uwierzyć, że ten kolos bardzo chętnie włącza się do zabawy. Szata Bernardyny występują w dwóch rodzajach owłosienia: Krótkowłose - składające się z prostego, gęstego, twardego i przylegającego włosa okrywowego, podszytego obfitym podszerstkiem. Na udach niewielkie portki a na ogonie bardzo gęsty włos, który go nieco pogrubia. Długowłose - składające się z prostego, średniej długości włosa okrywowego, podszytego obfitym podszerstkiem. Na głowie i kufie sierść krótka, bardziej miękka i przylegająca. Włos na udach i zadzie lekko pofalowany, tworzy wyraźne portki. Na przednich nogach wystepują pióra, ogon bogato owłosiony. W tym rodzaju owłosienia sierść jest dłuższa, ale za to mniej gęsta. Umaszczenie rudo-białe lub biało-rude, w różnych odcieniach rudości. Mogą to być dowolnego kształtu plamy, lub rudy płaszcz pokrywający grzbiet. Pożądane są odpowiednio ciemniejsze plamy na głowie, które dodają jej wyrazistości, natomiast wymagane są białe znakowania na przedpiersiu, na łapach, końcu ogona, na głowie w postaci strzałki, na kufie oraz na karku w postaci plamy lub kołnierza. Pielęgnacja bernardyna zależy przede wszystkim od rodzaju owłosienia, im dłuższy, tym więcej czasu trzeba poświęcić na utrzymanie jej w porządku. Więcej o pielęgnacji bernardyna i przygotowaniu go do wystaw - kliknij tutaj Zdrowie Problemy zdrowotne bernardynów związane są głównie z ich wzrostem. Jest to więc przede wszystkim dysplazja stawów biodrowych, skręt żołądka, a u psów w starszym wieku choroby serca. Właściwe karmienie i odpowiednie dawkowanie ruchu może w znacznym stopniu zminimalizować ryzyko wystąpienia tych chorób. Poza tym zdarzają się wady powiek - entropium i ektropium, oraz stany zapalne trzeciej powieki. W starszym wieku zdarza się także zwyrodnienie stawów i kręgosłupa. Do kogo pasuje ten pies ? Bernardyn jest psem ogromnej postury, potrzebuje przestrzeni i najlepiej będzie się czuł w domu z dużym ogrodem. Mieszkanie w bloku, zwłaszcza na wysokim piętrze, nie wchodzi w rachubę. Mimo, że jest to pies wyjątkowo spokojny, to biorąc pod uwagę fakt, że jest potomkiem psów bojowych, trzeba go od pierwszych dni uczyć posłuszeństwa. Łagodną perswazję przyjmie bez sprzeciwu, jest bardzo inteligentny i szkolenie go jest zawsze dużą przyjemnością. Jest to wspaniały, dobroduszny olbrzym o gołębim sercu, lojalny wobec właścicieli oraz wyjątkowo cierpliwy i opiekuńczy wobec dzieci. Jest bardzo wszechstronny, ze względu na swoją nieufność jest doskonałym psem stróżującym, jeśli trzeba będzie również psem obronnym. Różnego rodzaju zagrożenia zdrowotne powodują, że pies wymaga wysokiej jakości karmy. Wziąwszy pod uwagę ilość, jaką dziennie powinien otrzymywać, trzeba się liczyć z tym, że jego utrzymanie może być bardzo odczuwalne w domowym budżecie. Ze względu na warunki, jakie mu trzeba zapewnić, nie jest to pies dla każdego, jeśli jednak ktoś się na tę rasę zdecyduje, będzie miał wiernego i mądrego przyjaciela. Zalety i wady + bardzo przywiązany do właścicieli + opiekuńczy i wyrozumiały wobec dzieci + zrównoważony, spokojny + tolerancyjny wobec innych zwierząt + doskonały stróż + budzi respekt - nie nadaje się do mieszkania w bloku - bardzo kosztowny w utrzymaniu - mocno się ślini Ciekawostki Z Polski: Aż 120 kg waży pięcioletni bernardyn Othello. Pies mieszka w domu jednorodzinnym w Brzezinach i jest, zdaniem łódzkich weterynarzy, najcięższym psem w naszym kraju i w Europie! Ma niemiecki rodowód, a jego rodzice byli utytułowanymi championami. Gdy zaczyna warczeć, przypomina to ryk lwa. Kudłaty biało-czarno-brązowy Othello, zwany pieszczotliwie Telem, ma tak potężny łeb, że nosi kaganiec szyty na miarę, bo w sklepach nie ma tak dużego rozmiaru. Obwód szyi psa wynosi prawie metr. Nic dziwnego, że jego pan zakłada mu obrożę połączoną z dwóch mniejszych. Telo jest tak potężny i silny, że trudno go utrzymać na smyczy. Choć pies straszy swoim wyglądem, ma raczej łagodne usposobienie. Jest leniwy, lubi dużo spać. Uwielbia czesanie i szczotkowanie, które odbywa się dwa razy w tygodniu. Najchętniej je z ręki, dziennie około 2 kg karmy. Nie dostaje słodyczy i smakołyków ze stołu. Jego towarzyszka, czteroletnia bernardynka Emma, jest o 50 kg lżejsza. Źródło: Elżbieta Włodarczyk Ze świata: Z bernardynami związane są trzy rekordy wymieniane w Światowej Księdze Rekordów Guinnesa: Benedictine, widoczny na zdjeciu bernardyn pochodzący z amerykańskiej hodowli, uznany został za największego zarejestrowanego psa świata. Ważył 134 kg. Dla porównania najmniejszym psem jest przedstawiciel rasy chihuahua, którego ciężar ciała wynosi 280 gramów. Bernardyn Ayett’s Brandy Bear przesunął na wózku największy ładunek - 1899 kg na odległość 457 cm w czasie krótszym niż 90 sekund. Suka Careless Ann wydała na świat rekordowy miot liczący 23 szczenięta. Jak znaleźć dobrą hodowlę ? Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, nie kupuj go z niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny. Wzorzec rasy FCI FCI-Standard N° 61 / 21. 01. 2004 BERNARDYN ( Bernhardiner) POCHODZENIE : Szwajcaria. DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : UŻYTKOWOŚĆ : Pies do towarzystwa, stróżujący i gospodarski. KLASYFIKACJA : Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła. Sekcja Molosy typu górskiego. Bez prób pracy. KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: W XI wieku na położonej na wysokości 2469 m Wielkiej Przełęczy Św. Bernarda mnisi postawili schronisko dla podróżnych i pielgrzymów. Od połowy XVIII wieku w schronisku tym trzymane były do stróżowanie i obrony duże psy typu górskiego; ich obecność udokumentowana jest na obrazach począwszy od roku 1695, a pierwsza wzmianka pisemna w zapiskach klasztornych pochodzi z roku 1707. Niebawem psy, nazywane ogólnie „Barry”, wykorzystać poczęto do towarzyszenia mnichom i do odnajdywania zagubionych w mgle lub śnieżycy podróżnych, a wieści o uratowanych przez nich ludziach rozchodziły się w wielu krajach i w różnych językach. Szczególnie przyczyniły się do ich rozsławienia relacje żołnierzy napoleońskich, którzy przekraczali przełęcz w 1800 roku, i o psach „Barry” wiedziała już cała Europa. Bezpośrednimi przodkami psów z przełęczy były rosłe psy wiejskie, pospolite w okolicy. Prowadzona przez pokolenia selekcja na ustalony typ wyglądu doprowadziła do ustalenia obecnego typu rasowego. Pierwszym hodowcą, który w 1867 rozpoczął prowadzenie dokumentacji hodowlanej, był Heinrich Schumacher z Hollingen w pobliżu Berna. W lutym 1884 założono księgę rodowodową Schweizerisches Hundestammbuch (SHSB); pierwszym zapisanym w niej psem był bernardyn o imieniu Leo. Kolejne 28 wpisów to także bernardyny. 15 marca 1884 powstał w Szwajcarii klub bernardyna z siedzibą w Bazylei. Rasa uznana została przy okazji Międzynarodowego Kongresu Kynologicznego 2 czerwca 1887, i wtedy też przyjęto jej wzorzec. Od tego czasu bernardyn uważany jest za narodową rasę Szwajcarii. WRAŻENIE OGÓLNE: Bernardyn występuje w dwóch odmianach: - Krótkowłosej (z podszerstkiem, “Stockhaar”). - Długowłosej . Bez względu na odmianę, są to psy rosłe, o imponującym wyglądzie. Odznaczają się harmonijną, mocną, krzepką i muskularną budową, imponującą głową i bystrym wyrazem. WAŻNE PROPORCJE: - Idealna proporcja wysokości w kłębie do długości tułowia (mierzonej od stawu barkowego do guza siedzeniowego) wynosi 9 do 10. - Idealna proporcja wysokości w kłębie do głębokości klatki piersiowej na rysunku poniżej (brak rysunku we wzorcu FCI – - Długość głowy wynosi nieco więcej niż 1/3 wysokości w kłębie. - Stosunek głębokości kufy (mierzonej u nasady) do jej długości wynosi prawie 2 do 1. - Długość kufy nieco większa od 1/3 długości głowy. ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: Z natury przyjacielski. Temperament waha się od spokojnego po żywy, czujny. GŁOWA: Wrażenie ogólne: Mocna, imponująca, bardzo Czaszka : Mocna, szeroka, oglądana z profile i z boku lekko zaokrąglona. Gdy pies jest pobudzony, nasada uszu i górna krawędź czaszki tworzą linię prostą, po bokach łagodnie opadającą do mocno wykształconych kości policzkowych. Czoło stromo przechodzi w kufę. Kość potyliczna tylko umiarkowanie rozwinięta, łuki brwiowe wyraźne. Bruzda czołowa, przebiegająca przez czoło, jest wyraźna i przebiega dokładnie przez środek czaszki. Skóra na czole lekko pomarszczona nad oczami; zmarszczki zbiegają się w kierunku bruzdy czołowej. Gdy pies jest czymś zainteresowany, zmarszczki są umiarkowanie widoczne, poza tym – słabo. Stop: Nos : Czarny, szeroki i kanciasty. Nozdrza dobrze rozwarte. Kufa: Jednakowo szeroka na całej długości. Grzbiet nosa prosty, z lekką bruzdą. Wargi : Krawędzie warg czarne. Górna tworzy wyraźne, ale nie przesadnie obwisłe fafle, dolna krawędzią łukowato biegnące do nosa. Kąciki warg widoczne. Uzębienie : Szczęki silne, szerokie, jednakowej długości. Zgryz nożycowy lub cęgowy, kompletny i regularny. Lekki przodozgryz bez odstępu pomiędzy siekaczami dopuszczalny, podobnie jak brak P1 i M3. Oczy : Średniej wielkości, barwy ciemno brązowej po orzechową. Osadzone umiarkowanie głęboko, o przyjaznym wyrazie. Pożądane, by powieki były przylegające. Dopuszczalna lekko obwisła w kąciku dolna powieka, ukazująca trochę trzecią powiekę, a także mała fałda na górnej powiece. Powieki całkowicie zapigmentowane. Uszy : Średniej wielkości, osadzone wysoko i szeroko, dobrze owłosione, małżowiny miękkie, trójkątne, na końcach zaokrąglone. Tylna krawędź trochę odstająca, przednia przylega płasko do policzków. SZYJA: Mocna i dostatecznie długa, z umiarkowanie luźną skórą i podgardlem. TUŁÓW: Wrażenie ogólne : Mocny, wyważony, imponujący i dobrze umięśniony. Kłąb : Wyraźny. Grzbiet : Szeroki, mocny, krzepki, linia górna prosta i pozioma aż do lędźwi. Zad : Długi, prawie nie opadający, płynnie przechodzący w nasadę ogona. Klatka piersiowa : Mostek umiarkowanie głęboki, żebra dobrze wysklepione, ale nie beczkowate. Klatka nie sięga poniżej łokcia. Brzuch i linia dolna : Trochę podciągnięte. OGON: Mocny, szeroki u nasady, długimi ciężki. Ostatni krąg sięga stawu skokowego. W spoczynku zwisa prosto, albo lekko zakręcony w ostatniej jednej trzeciej długości. Przy pobudzeniu wzniesiony. KOŃCZYNY:KOŃCZYNY PRZEDNIE: Wrażenie ogólne : Oglądane z przodu proste i równoległe, ustawione umiarkowanie szeroko. Łopatki : Skośnie ustawione, dobrze umięśnione i związane ze ścianą klatki piersiowej. Ramię : Dłuższe od łopatki, kąt w stawie barkowym nie nazbyt otwarty. Łokcie : Przylegające. Podramię : Proste, o mocnym kośćcu i suchych mięśniach. Śródręcze : Oglądane z przodu pionowe, stanowi przedłużenie podramienia; oglądane z boku lekko nachylone. Łapa: Duża, o mocnych, zwartych i dobrze wysklepionych TYLNE: Wrażenie ogólne: Dobrze umięśnione, umiarkowanie kątowane. Oglądane z tyłu równolegle i nie za blisko siebie ustawione. Udo : Mocne, szerokie, dobrze umięśnione. Kolano : Dobrze kątowanie, nie wykręcone do wewnątrz ani na zewnątrz. Podudzie : Skośnie ustawione, raczej długie. Staw skokowy : Słabo kątowany, mocny. Śródstopie: Proste, ustawione równolegle jedno do drugiego . Łapa : Duża, z mocnymi, zwartymi i dobrze wysklepionymi palcami. Wilcze pazury tolerowane, o ile nie przeszkadzają w ruchu. CHODY: Ruch harmonijny, z dobrym wykrokiem i mocnym napędem kończyn tylnych. Kończyny poruszają się w liniach prostych, a grzbiet pozostaje równy i mocny. SZATA:SIERŚĆ: - Odmiana krótkowłosa (Stockhaar, z podszerstkiem) : Włos okrywowy gęsty, prosty, przylegający i twardy. Obfity podszerstek. Niewielkie portki na udach, ogon porośnięty gęstym włosem. - Odmiana długowłosa: Włos okrywowy prosty, średniej długości, obfity podszerstek. Na głowie i kufie krótki. Sierść na zadzie i udach zwykle trochę pofalowany. Na przednich nogach pióra, na udach wyraźne portki , ogon dobrze Podstawowa maść biała z mniejszymi lub większymi rudo brązowymi łatami, albo z pełnym płaszczem, pokrywającym grzbiet i boki. Płaszcz przerywany bielą jest równie prawidłowy. Dopuszczalna także maść z pręgowaniem na tle rudo brązowym, a tolerowana żółto brązowa. Pożądane ciemniejsze odcienie na głowie. Tolerowany nieznaczny czarny nalot na tułowiu. Wymagane białe znaczenia : Klatka piersiowa, łapy, koniec ogona, kufa, strzałka na głowie i plama na szyi. Pożądane znaczenia : Biały kołnierz. Symetryczna ciemna maska. WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie : dla psa minimalna70 cm, dla suki minimalna 65 cm. dla psa maksymalna 90 cm, dla suki maksymalna 80 cm. Psy mogą być większe, niż podano, pod warunkiem, że zbudowane są harmonijnie i poruszają prawidłowo. - Brak wyrazu płci. - Brak harmonii budowy. - Nogi zbyt krótkie do wielkości psa. - Mocne fałdy na głowie i szyi. - Kufa zbyt krótka lub zbyt długa. - Wargi dolne wywinięte na zewnątrz. - Brak zębów innych niż P1 i M3. Zęby, zwłaszcza siekacze, małe. - Niewielki przodozgryz. - Jasne oczy. - Zbyt luźne powieki. - Grzbiet zapadnięty lub wysklepiony. - Zad przebudowany lub spadzisty . - Ogon zarzucony na grzbiet. - Brak wymaganych znaczeń. - Krzywe lub mocno wykręcone na zewnątrz przednie nogi. - Strome lub iksowate kończyny tylne. - Nieprawidłowy ruch. - Sierść lokowata.. - Niepełna pigmentacja lub bark pigmentacji nosa, wokół nosa, warg i powiek. - Nieprawidłowe rozmieszczenie maści, np. rudo brązowe kropki lub cętki na białym tle. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: - Niestabilny temperament, agresja. - Tyłozgryz lub znaczny przodozgryz. - Oko porcelanowe. - Ektropion, entropion. - Maść czysto biała lub ruda bez znaczeń. - Maść inna od wzorcowej. - Wysokość poniżej minimum. Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany. Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie. Niniejszy, poprawiony wzorzec wchodzi w życie w kwietniu 2004 roku. Źródło: Pies - porady, newsy i ciekawostkiRasy psów Inne nazwy: St. Bernhardshund, Bernhardiner, bernard Bernardyn jest molosem w typie górskim, charakteryzuje się masywną budową ciała. Z uwagi na swoje pochodzenie i predyspozycje jest świetnym psem stróżującym. Na co dzień to bardzo spokojny czworonóg, który doskonale czuje się towarzystwie innych psów. Akceptuje także się na zakup lub adopcję bernardyna, należy jednak pamiętać, że jego utrzymanie psa tej rasy jest dość kosztowne. Na szczęście poniesione wydatki rekompensują wierność i przywiązanie pupila, które czynią z niego wiernego towarzysza, szczerze oddanego wszystkim członkom rodziny. Bernardyn © Shutterstock Podstawowe informacje o bernardynie Pochodzenie i historia Historia bernardynów sięga prawdopodobnie czasów starożytnych. Ich przodkami były dogi tybetańskie. Kiedy psy te dotarły do Europy, zaczęto krzyżować je z miejscowymi rasami, zapoczątkowując w ten sposób rasy psów pasterskich, z których wywodzą się bernardyny. Czworonogi te kojarzone są głównie jako górskie psy ratownicze – faktycznie tę funkcję pełniły już w XVII i XVIII wieku. Obecnie są głównie psami zaprzęgowymi oraz do towarzystwa. Wygląd Wysokość w kłębie Bernardyn Suka : pomiędzy 65 i 80 cm Pies : pomiędzy 70 i 90 cm Waga Suka : pomiędzy 50 i 75 kg Pies : pomiędzy 55 i 90 kg Maść Zazwyczaj trójkolorowa: biel, brąz i mahoń. Rodzaj szaty Długość włosa: krótki i gęsty – odmiana krótkowłosa długi prosty lub falowany – odmiana długowłosa Rodzaj sierści: krótka lub długa gęsta błyszcząca Kolor oczu Oczy są ciemnobrązowe lub orzechowe. Brązowe Opis Bernardyn to pies o imponujących rozmiarach, energiczny i muskularny. Jego czaszka jest masywna i szeroka, lekko wypukła. Skóra na czole tworzy grube i wyraźne fałdy, które zbiegają się w kierunku przedniej zmarszczki. Średniej wielkości, głęboko osadzone oczy nadają psom tej rasy inteligentny i przyjazny wyraz. Uszy bernardyna są obwisłe, a ogon długi i ciężki. Ciekawostki Obecnie o wiele częściej występują bernardyny długowłose, które w porównaniu z krótkowłosymi są większe, a to dzięki domieszce krwi nowofundlanda. Pierwsze bernardyny były o wiele mniejsze i bardziej zwinne niż obecne osobniki. Odmiany bernardyn krótkowłosy bernardyn długowłosy Bernardyn - charakter Czuły Bernardyny charakteryzują się spokojnym usposobieniem. Potrafią być niezwykle czułe i opiekuńcze w stosunku do swoich właścicieli. Lubią pieszczoty i potrzebują częstego kontaktu z domownikami. Lubi zabawę Bernardyn – wbrew pozorom – jest dość aktywny i lubi się bawić. Trzeba jednak pamiętać, że to on powinien decydować o ilości ruchu, który jest mu potrzebny. Nie można zmuszać psa do forsownych treningów, gdyż nadmierna aktywność fizyczna może mieć negatywny wpływ na jego zdrowie. Spokojny Bernardyn jest psem bardzo spokojnym i zrównoważonym. Trudno wymusić na nim zachowania agresywne. Jeśli będzie zaczepiany przez inne zwierzę lub człowieka, początkowo zignoruje przeciwnika. Gdy to nie pomoże, potrafi się skutecznie bronić. Łowca Bernardyn nie jest ani dobrym łowcą ani myśliwym. Ze względu na łagodne usposobienie nie nadaje się na towarzysza polowań. Bernardyn od samego początku był wykorzystywany przede wszystkim do stróżowania, opieki i dotrzymywania towarzystwa. Strachliwy/nieufny wobec obcych Bernardyny zachowują się raczej spokojnie w stosunku do obcych, nie są bojaźliwe, choć mogą być nieufne. Należy pamiętać, że w sytuacjach zagrożenia, zmuszone do obrony, mogą zachowywać się agresywnie, co przy ich wielkości może mieć poważne konsekwencje dla intruza. Niezależny Bernardyn jest niezależny, co nie oznacza, że nie może być psem posłusznym. Będzie, ale pod warunkiem, że już jako szczeniak zostanie poddawany szkoleniu pod okiem doświadczonego instruktora. Gdy zaniedbamy jego wychowanie, musimy liczyć się z tym, że może stać się trudny w ułożeniu. Zachowanie Znoszenie samotności Charakter bernardyna cechuje się przede wszystkim silną potrzebą kontaktu z ludźmi. Dlatego pies nie nadaje się do życia w samotności i źle ją znosi. Posłuszny / łatwo się uczy Bernardyn jest bardzo inteligentnym psem, skorym do zabawy, co można wykorzystać w trakcie nauki posłuszeństwa metodami pozytywnymi. Dobrze wychowany pies, pomimo swojej niezależności, będzie oddany i posłuszny. Szczekliwy Szczekanie jest dla tego psa skutecznym sposobem zniechęcania nieproszonych gości przed wejściem do domu. Bernardyn szczeka najczęściej w sytuacjach zagrożenia i do tego bardzo głośno. Warto wiedzieć, że jego warczenie przypomina ryk lwa. Skłonność do ucieczek Ze względu na spokojne i zrównoważone usposobienie psy tej rasy nie wykazują skłonności do ucieczek – tym bardziej, że mocno przywiązują się do swoich właścicieli. Oczywiście nie oznacza to, że można je puszczać wolno bez kontroli. Koniecznie należy ćwiczyć z nimi naukę przychodzenia na zawołanie. Skłonność do niszczenia Bernardyny nie mają tendencji do niszczycielskich zachowań, ale są to prawdziwe olbrzymy, które dodatkowo mocno się ślinią. Dlatego trzymając psa w domu, trzeba mieć na uwadze, że sprzęty domowe, a zwłaszcza meble, mogą ulec zniszczeniu, nawet jeśli nie będzie to celowe działanie psa. Łakomczuch Bernardyn je sporo. Ze względu na podatność na choroby układu pokarmowego, w tym na skręt żołądka, jego dieta powinna być zbilansowana, właściwie dostosowana do jego indywidualnych potrzeb – najlepiej omówić ją z lekarzem weterynarii. Pies stróżujący Bernardyn był wychowywany na psa stróżującego. Te cechy pozostały w nim do dziś. Bernardyn ma w sobie cechy opiekuńcze, które wykazuje zarówno względem innych zwierząt, jak i ludzi, ale wobec obcych jest nieufny i na pewno będzie sygnalizował ich pojawienie się. Pierwszy pies Bernardyn nie jest trudnym psem w ułożeniu, a do tego jest wyjątkowo łagodny i przyjacielski, ale mimo wszystko trudno polecać go jako pierwszego psa. Nie chodzi tu o kwestię charakteru i predyspozycji tego czworonoga, ale o jego potężną masę. Dorosłe osobniki mogą ważyć nawet 100 kg. Ktoś, kto do tej pory nie miał do czynienia z psem, może mieć pewne trudności z codzienną opieką nad tak wielkim pupilem. Nie wiesz, którą rasę psa wybrać? Pomożemy Ci znaleźć rasę odpowiadającą Twoim oczekiwaniom i trybowi życia. Tryb życia Bernardyn w mieszkaniu Bernardyny raczej nie nadają się do niewielkich mieszkań w bloku, głównie ze względu na swój rozmiar. Najlepiej będą się czuły na większej przestrzeni – oczywiście pod warunkiem, że będą miały stały kontakt z człowiekiem. Potrzebuje ruchu i ćwiczeń Bernardyny cechują się średnią aktywnością. Należy zapewnić im codzienne spacery, jednak bez nadmiernego wysiłku, który mógłby negatywnie wpłynąć na kondycję ich stawów. Podróże/łatwość przewożenia Ze względu na spore rozmiary psa, podróż z bernardynem może być dość trudna lub nawet niemożliwa niewielkich rozmiarów samochodem osobowym. Współżycie z innymi Bernardyn i koty Bernardyny są tolerancyjne wobec innych zwierząt, także kotów, i najczęściej żyją z nimi w przyjaźni. Bernardyn i psy Psy należące do tej rasy wykazują dużą tolerancję w stosunku do innych psów. Nie atakują ich, nie wchodzą z nimi w konflikty. Bernardyn i dzieci Bernardyn, ze względu na swoje usposobienie, wykazuje przyjazny stosunek wobec dzieci w każdym wieku. Jednak jego zabawa z nimi, chociażby ze względu na wielkość psa, zawsze powinna odbywać się pod kontrolą odpowiedzialnych dorosłych. Bernardyn i osoby starsze Bernardyn jest równie przyjacielski i opiekuńczy w stosunku do osób starszych, ale raczej nie nadają się one na jego wyłącznych opiekunów ze względu na to, że jest niezwykle silny i duży. Powinien być pod nadzorem osób silnych i sprawnych. Bernardyn - cena Cena za szczenię bernardyna z rodowodem waha się w granicach 2500 – 4500 złotych. Bernardyn - pielęgnacja Pielęgnacja bernardyna nie jest szczególnie wymagająca. Pamiętać jednak należy o regularnym szczotkowaniu jego sierści – przynajmniej raz w tygodniu. Linienie Utrata sierści u tej rasy jest umiarkowana, ale jak u wielu innych psów wzmaga się wiosną i jesienią – wtedy trzeba czesać je codziennie. Żywienie Jest to jedna z najszybciej rosnących ras psów. Szczeniak bernardyna, który waży ok 600 g w ciągu dwóch lat potrafi przytyć do 90kg! Dieta bernardyna powinna być zbilansowana. Najlepiej jeśli będzie bogata w glikozaminy i chondroityny. Bernardyny jedzą sporo, dlatego dzienną porcję warto podzielić na kilka mniejszych posiłków. Może być to jeden mniejszy posiłek rano i drugi, bardziej obfity wieczorem. Warto zapewnić temu dużemu psu specjalne miski na podwyższeniu, aby było mu łatwiej jeść, bez konieczności schylania się do ziemi. Zdrowie Długość życia Bernardyny żyją około 8-10 lat. Odporność/wytrzymałość Jest to pies silny i odporny fizycznie, ale wrażliwy na niektóre choroby. Odporność na upały Odporność bernardyna na wysokie temperatury jest raczej niska, ze względu na obfitą sierść. W czasie upałów trzeba zapewnić psu odpowiednią ilość wody, możliwość odpoczynku cieniu, a na spacery zabierać wcześnie rano lub późnym wieczorem. Odporność na zimno Sierść zarówno krótko, jak i długowłosych bernardynów zapewnia im dobrą ochronę przed zimnem. Nie bez kozery, psy te są wykorzystywane w ratownictwie górskim. Skłonność do tycia Łakome i niezbyt skłonne do ruchu, psy tej rasy wykazują dużą skłonność do tycia. Częste choroby Najlepsza odpowiedź lulu_xdd odpowiedział(a) o 17:24: Berneński pies pasterski . chyba o tego ci chodzi Odpowiedzi Myśle że chodzi ci o: berneński pies pasterski:)) blocked odpowiedział(a) o 17:24 No to właśnie jest chyba bernardyn Wodołaz, owczarek kaukaski blocked odpowiedział(a) o 17:24 owczarek podhalański ,Berneński pies pasterski:P ? jak powiesz jakiego kolory to jestem skłonna przeszukać neta :) Kor@@@ odpowiedział(a) o 17:25 a daj link do jakiegoś zdjęcia tego psa posobnego do bernardyna. Albo go opisz. Mógłby to być jakiś mastif np. mastif tybetański blocked odpowiedział(a) o 17:25 Owczarek anatolijski Kuvasz Wielki pirenejczyk Berneński pies pasterski Nowofundland Mastif tybetański Chow chow blocked odpowiedział(a) o 17:26 moskiewski pies stróżujący .Doggie. odpowiedział(a) o 17:37 Hmm... Może chodzi ci o rasę Owczarek Środkowoazjatycki? Tutaj masz jego zdjęcie [LINK] To jest bernardyn ! Co do tego jestem pewna ! Ale jeśli tak nie uważasz ( samo to, że ma to na szyi o tym świadczy ), to sprawdź rasy które są duże lub bardzo duże ( np. Mastif ) Jest duzo takich...Ale ja myślę że to może być:- Chow chow - [LINK]- Owczarek podhalański - [LINK]- Pies pasterski - [LINK]- Betoven - [LINK]Pozdrawiam i zapraszam do klub ! ;* blocked odpowiedział(a) o 22:40 Moskiewski stróżujący?Berneńczyk (berneński pies pasterski). nikolekk odpowiedział(a) o 17:23 Wydaje mi się, że to też jest bernardyn. ;] blocked odpowiedział(a) o 17:26 Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Bernardyny to rasa powszechnienie znana i lubiana. Tym bardziej, że kojarzona jest z nieodłączną baryłką rumu u szyi dla spragnionych. Cieszą się dużym szacunkiem, gdyż w przeszłości codziennie ryzykowały życie, spiesząc z pomocą niefortunnym turystom. Czy bernardyn to odpowiedni pies do Twojego ogrodu? Bernardyn kojarzy się z opowieściami o bohaterskich psach gotowych do poszukiwań i ratowania ludzi z opresji. Legenda wśród bernardynów – Barry I, uratował życie około 40 osób! Niestety, to już tylko wspomnienia ich dalekiej, chwalebnej przeszłości. Wielbiciele tej rasy psów mogą poczuć oburzenie, że tym jednym zdaniem próbuję przekreślić bohaterskie wyczyny tej rasy psów. Nie próbuję, bo to nie legendy! Psy mieszkające w klasztorze na trudnym szlaku górskim, wielokrotnie ratowały ludzkie życie. I choć kultową baryłkę należy włożyć (a szkoda) między alpejskie legendy, to liczba zamarzniętych podróżnych zmalała po wprowadzeniu tych psów na szlak. Współczesny bernardyn nijak się jednak ma do swojego pierwowzoru, zarówno wyglądem jak i pracowitością. Teraz kochamy te psy za ich wielkość, masywne cielsko, potężną głowę i charakterystyczne, maślane oczy. Od samego początku planowa hodowla szła w kierunku "powiększania bernardyna", ale cięższe psy stawały się coraz mniej sprawne i coraz mniej energiczne. W ostatecznym efekcie współczesny bernardyn to mało ruchliwa "wycieraczka". Nie ma co liczyć na sukcesy w agility czy towarzystwo podczas rowerowych wycieczek. Jego trzeba wręcz motywować do zwykłych spacerów. Kochamy te psy za ich masywne cielsko, potężną głowę i… maślane oczy. Bernardyn, a ogród Ale absolutnie nie jest to pies bezużyteczny! Wbrew łagodnemu wyrazowi pyska jest obdarzony silnym instynktem obronnym. Doskonale czuje się na otwartej przestrzeni ogrodu, zwłaszcza że jest odporny na mróz, śnieg i deszcz. Będzie zachwycony, jeżeli zbudujemy mu dużą, zaciszną budę i posadzimy krzewy, w których cieniu będzie spędzał słoneczne dni. Ten pies w ogrodzie nie robi szkód. Ze względu na małą ruchliwość, nie niszczy nasadzeń: szaleńcze biegi po grządkach są poniżej jego godności. Jeżeli posadzimy drzewa lub krzewy tak, aby pozostawić mu ocienioną ścieżkę wzdłuż płotu, spędzi tam większość czasu, obserwując okolicę. Pojawienie się intruza zaanonsuje głośnym, wzbudzającym szacunek, szczekaniem. A jeżeli nieproszony gość zachowa się nieprzyjaźnie, bernardyn bez wahania stanie w obronie. Wtedy dopiero okaże się, że nie są to słodkie misiaczki miłujące cały świat, ale zdecydowane, samodzielne psy o silnym charakterze. Pod taką opieką dom będzie z pewnością bezpieczny. Bernardyny miewają czasami tendencję do agresji, więc aby nie narobić sobie kłopotów trzeba go od młodego wieku wychowywać zdecydowanie i konsekwentnie. Jeżeli bernardyn, jako szczeniak ma kontakt z dziećmi, stanie się dla nich wspaniałym przyjacielem, serdecznym, łagodnym i cierpliwym. Będzie ich strzegł podczas zabawy w piasku albo powoli dreptał z maluchem. Natomiast nie próbujmy rzucać mu patyka. Jego reakcja jest zawsze taka sama – spojrzy pytająco swoim maślanym wzrokiem mówiącym: "Ale o co chodzi? Skoro wyrzuciłeś, to widocznie był ci niepotrzebny." Jeżeli bernardyn ma w szczenięctwie kontakt z dziećmi, stanie się dla nich wspaniałym przyjacielem –serdecznym, łagodnym i cierpliwym. Pisząc o bernardynach, należy poświęcić parę słów ich zdrowiu. Ze względu na masę ciała, często mają kłopoty ze stawami. Można temu w pewnym stopniu zapobiec właściwym karmieniem i ruchem. Nakłonienie psa do codziennego spaceru to podstawowy obowiązek właściciela. Restrykcyjnie trzeba przestrzegać diety, bo otyły bernardyn to schorowany bernardyn. Codziennie trzeba sprawdzać i ewentualnie przemyć oczy. Długa szata wymaga wyczesywania. Bernardyn nie jest już dawnym, bohaterskim ratownikiem. Jest jednak dobrym psem stróżującym, odpornym, odważnym i czujnym. W życiu codziennym mało kłopotliwy, nie ma tendencji niszczycielskich, nie wymaga ciągłego niańczenia. Najbardziej sobie ceni możliwość spokojnego wylegiwania się w ogródku. Świetny pies dla domatorów lubiących poczucie bezpieczeństwa, jakie daje dyskretna obecność zaufanego stróża. Czy bernardyn to odpowiedni pies do Twojego ogrodu? Tekst: Kamila Prągowska-Sudoł i Wojciech Kornak, zdjęcia tytułowe i w tekście: Pochodzenie Bernardynów nie jest dokładnie znane. Z wielu hipotez najbardziej prawdopodobna wydaje się ta, która mówi, że Rzymianie około 2000 lat temu, podbijając nowe ziemie, przyprowadzili ze sobą w Alpy molosy, które pozostały w dolinie Aosty i Wallisu oraz na alpejskich przełęczach, a później rozprzestrzeniły się aż do okolic Brna. Dawne molosy w odmiennych warunkach klimatycznych i na skutek krzyżowania z rodzimymi rasami wytworzyły dwa typy psów: jeden lżejszy, od którego pochodzą wszystkie psy pasterskie oraz drugi cięższy, od którego wywodzi się Bernardyn. Rasa ta wywodzi swą nazwę od założonego w 980 r. klasztoru na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda. Tam prawdopodobnie wychodowany został pierwszy Bernardyn. O bohaterstwie, ofiarności i inteligencji Bernardynów opowiada się legendy od bardzo dawna. Są to psy o imponujących proporcjach: wysokie, szerokie, o potężnym kośćcu i dużej masie. Można wyróżnić ich dwie odmiany: krótkowłosą i długowłosą. Preferowanym umaszczeniem jest białe z rudym lub tricolor. Bernardyny są bardzo łagodnymi i przyjacielskimi psami. Zachowują się z godnością i powagą. Pomimo swych niemałych gabarytów są idealnymi towarzyszami dla dzieci. Jako psy stróżujące również spełniają w pełni pokładane w nich oczekiwania. Samym swoim wzrostem i masą odstraszają nieproszonych gości (nie wspominając nawet o niskim i złowróżbnym szczekaniu). Poniżej przedstawiamy psy rasy Bernardyn pochodzące z naszej Hodowli: ojciec: Winn von Baronenschloss matka: Gaja Mańkowa Zagroda ojciec: Baron Delikante matka: Gaja Mańkowa Zagroda ojciec: Yedi Dar Świętego Bernarda FCI matka: Zaffira z Karolewka ojciec: Ibo von der Plassenburg matka: Fina Samarytanin ojciec: Travis z Karolewka matka: Gama Mańkowa Zagroda FCI Ojciec: Hubertus Samarytanin Matka: Aliss z Karolewka Ojciec: Grog Berow Matka: Bryta Samarytanin Ojciec: Figaro z Karolewka Matka: Katrina z Karolewka Ojciec: Ren z Karolewka Matka: Katja z Karolewka Ojciec: Nino z Karolewka Matka: Elena z Karolewka Ojciec: Lary Hebron Matka: Pola z Karolewka Ojciec: Leon Dar Świętego Bernarda FCI Matka: Ackebers Lady Loba Ojciec: Yeti Olbrzym z Galicji Matka: Esta Samarytanin

pies podobny do bernardyna